Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

1 dag


#1

Ik ben een meisje, 16 jaar jong en ik heb een depressie. Ik zeg als sinds kleins af aan dat ik dood wil, dat ik er klaar mee ben en dat het over is. En elke dag al 9 jaar lang heb ik die gedachten. De aanleidingen zijn dingen waar mensen voor gezorgd hebben. Trauma’s van het pesten , in elkaar geslagen worden, verkracht worden, uitgescholden worden, minder waardig worden gezien, thuis problemen en nog veel meer. 
Elke dag hetzelfde verhaal, elke dag dezelfde zware strijd. Uit je bed moeten komen om iets leuks van je dag/leven te maken. Je loopt naar je spiegel en doet je masker op met een grote lach op je gezicht, ready to Go! Niemand ziet het, niemand merkt het en niemand weet het. Ze zien je als dat ene kind die altijd lacht en altijd blij is, maar wat zich achter het masker verschuilt weten ze niet. De leegte, het verdriet en de pijn alles stopt zich weg, weg achter het masker. Je hebt de dag bijna overleeft, maar dan komt de avond en de nacht, de 2 zwaarste momenten van een dag. Elke avond elke nacht word ik wakker gehouden door de beelden in mijn hoofd, de beelden van mijn trauma’s, de beelden die mij altijd zullen achtervolgen. De nacht wanneer geen 1 hulplijn nog wakker is, geen 1 om je te helpen. Je wilt niet je wilt niet dood, maar je hoofd zegt iets anders. De stemmen beginnen te schreeuwen, schreeuwen om hulp om aandacht. De pijn wordt groter en groter zo groot dat het niet meer te stoppen is. De pijn is zo groot dat je je strijd opgeeft, de strijd die ik al 9 jaar heb. Een oneindig lange strijd van pijn, verdriet en leegte kan binnen een paar minuten voor bij zijn. Alle wegen naar voorwerpen die je kunnen vermoorden worden uitgestippeld, alles is in werking. Alles is klaar om te doen, alleen ik, mijn hart kan dit niet. De stemmen worden harder en harder en de dwang wordt groter en groter. Niemand is er niemand is er om je te helpen. Alleen in je kamer in de nacht in het donker. Klaar voor je einde, maar ook weer niet. Angst voor een nieuwe dag, een nieuwe week misschien al wel voor een nieuw uur. Elk jaar de vraag, is dit mijn laatste jaar of ga ik volgend jaar ook halen. Niemand die je echt begrijpt, maar toch ook zoveel die je wel begrijpen. Een strijd tegen jezelf tegen de stemmen waar niemand je kan helpen, want alleen jij kan deze strijd winnen, alleen jij kan jezelf overtuigen van het leven.
 
Dit is Een dag uit mijn leven.
Antwoord

#2

Hoi Girl, allereerst welkom op het forum. Wat een triest verhaal. Maar inderdaad: alleen jij kan deze strijd winnen. Heb je al eens iemand in vertrouwen genomen?
Antwoord

#3

Hallo Girl, 

Wat een heftig verhaal en dat je hier al zo lang mee worstelt. Ik vind het echt verschrikkelijk om te lezen en ik kan het me gewoon niet voorstellen. Is er wel iets waardoor je nog wilt leven? Ik zou je aanraden om inderdaad iemand in vertrouwen te nemen of therapie. Je hebt veel dingen niet verwerkt en je zegt dat je trauma's hebt. Gelukkig is hier wel iets aan te doen, geef de moed niet op!

Liefs Sanne
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanne :   • Depriegurll
Antwoord

#4

Vreselijk heftig. Ik weet niet of je om tips verlegen zit, maar dit verhaal klinkt als dat van een vriendin van mij en die heeft veel baat gehad bij intensieve EMDR. Google op Psytrec. Zal je echt kunnen helpen denk ik. 

Heftig en verdrietig sowieso. Ik denk aan je.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Spek :   • Depriegurll
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-06-2018, 23:16 door Depriegurll.)

(20-06-2018, 15:35)Positiva schreef: Hoi Girl, allereerst welkom op het forum. Wat een triest verhaal. Maar inderdaad: alleen jij kan deze strijd winnen. Heb je al eens iemand in vertrouwen genomen?

Ik ben al een jaar bij de psycholoog, maar daar ben ik uitbehandeld omdat ze niets voor mij kunnen betekenen

(20-06-2018, 15:53)Sanne schreef: Hallo Girl, 

Wat een heftig verhaal en dat je hier al zo lang mee worstelt. Ik vind het echt verschrikkelijk om te lezen en ik kan het me gewoon niet voorstellen. Is er wel iets waardoor je nog wilt leven? Ik zou je aanraden om inderdaad iemand in vertrouwen te nemen of therapie. Je hebt veel dingen niet verwerkt en je zegt dat je trauma's hebt. Gelukkig is hier wel iets aan te doen, geef de moed niet op!

Liefs Sanne

Heel erg lief Sanne !! En ja ik ben al een jaar bij de psycholoog maar ze kunnen niet voor mij betekenen dus ben er al uitbehandeld en moet nu naar de psychiater .. en ik geef nog niet op!!

(20-06-2018, 19:36)Spek schreef: Vreselijk heftig. Ik weet niet of je om tips verlegen zit, maar dit verhaal klinkt als dat van een vriendin van mij en die heeft veel baat gehad bij intensieve EMDR. Google op Psytrec. Zal je echt kunnen helpen denk ik. 

Heftig en verdrietig sowieso. Ik denk aan je.

Ik heb EMDR gehad maar dat hielp niets het heeft alleen maar meer pijn gedaan. Ik krijg nu altijd beelden voor mijne zien wat mij alleen maar depressiever laat voelen. En heel erg lief!
Antwoord

#6

Hallo Girl, 

Het zou bij EMDR niet moeten zijn dat je juist meer klachten overhoudt van de therapie. Wat heb je eigenlijk dan bij de psycholoog gedaan, ook een bepaalde vorm van therapie? Ik hoop dat de psychiater iets voor je kan betekenen!

Liefs Sanne
Antwoord

#7

(21-06-2018, 11:56)Sanne schreef: Hallo Girl, 

Het zou bij EMDR niet moeten zijn dat je juist meer klachten overhoudt van de therapie. Wat heb je eigenlijk dan bij de psycholoog gedaan, ook een bepaalde vorm van therapie? Ik hoop dat de psychiater iets voor je kan betekenen!

Liefs Sanne

Ik heb schrijf therapie gehad en dus EMDR. Verder heb ik gewoon gepraat over de situaties die in mijn leven afspeelde!
Na de EMDR werd ik alleen maar meer herinnerd aan de situaties die ik had meegemaakt.. Had zelf ook graag gehad dat het werkte, maar niet dus.
Antwoord

#8

Register or login to view the content
Antwoord

#9

(21-06-2018, 22:50)Positiva schreef: Register or login to view the content
Ik ben uitbehandeld bij de psycholoog dus sta ingeschreven bij de psychiater. Ik wilde eigenlijk mijn hele zomer opgenomen worden om eerst voor mezelf te zorgen voor mijn nieuwe schooljaar, maar ik sta nog steeds in de wachtrij. Het is dus wachtte en wachtte..
Antwoord

#10

Hey girl,

Is het een idee om voordat de volgende behandeling kan beginnen de periode te overbruggen met medicatie? 
Je huisarts kan je wat voorschrijven om de ellende wat dragelijker te maken en veel behandelaars zijn daar voorstander van omdat de behandeling dan beter aanslaat.

Het kan de scherpe randjes van je gevoel afhalen, het kan het piekeren verminderen. Natuurlijk haalt het de oorzaak niet weg, maar hey … ff een tijdje minder/geen klote gevoel is toch ook heel wat waard?!

groet,
Ray
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)